Taka sytuacja. Miałem wzmacniacz, który się wziął był i zepsuł. Wiecie co zrobiłem? Nie, nie wziąłem młotka i nie zacząłem nim napierdalać w zepsuty sprzęt, bo pomyślałem, ….i kropka.

Co się stało? Ano rękami elektronicznego znachora wymieniłem lampy, przeczyściłem transformatory i, uwaga uwaga: DZIAŁA.

I tak patrzę z przerażeniem już bardziej niż lękiem, jak to młotek zyskuje coraz to nowszych zwolenników, choć bardziej przysługuje się przecież samemu młotkowemu niż owej rzeczy zepsutej. Rzeczywiście proste narzędzie, efekty widać od razu, ale ja tam się cieszę, że swojego wzmacniacza nie rozjebałem, coby na zgliszczach owych nowy, wspanialszy zbudować. 

Moim zdaniem po prostu się nie da.

Coraz częściej dostrzegam, jak wiele osób utożsamia Kościół jedynie z instytucjonalną organizacją, intencjonalnie lekceważąc pierwotne jego znaczenie, to jest wspólnotę wiernych. Ale może to i celna i ważna konstatacja. Zbyt długo świeccy oddawali w ręce wielokrotnie już przecież kompromitowanym i nieraz shańbionym urzędnikom mandat depozytariuszy prawdy objawionej. Każda władza deprawuje, a hierarchia zbyt łatwo przeradza się w opresyjność. Szczególnie kiedy dotyka ludzkich sumień i bojaźni bożej. Dopóki zwykli ludzie nie poczują tak naprawdę, że to oni są Kościołem, a nie skostniała grupa trzymająca władzę, która najwidoczniej nosi w dodatku wszelkie znamiona zorganizowanej grupy przestępczej, nic się nie zmieni, mimo najszczerszych chęci, wszelkich aktów ekspiacji oraz największych choćby słów skruchy i propozycji systemowej naprawy. Tyle, że musieliby wówczas chrześcijanie-katolicy wziąć odpowiedzialność, która zapewne też i ze zwykłego lenistwa i wygodnictwa przekazali na ręce księżowskiej braci, pompując ich i tak już wydumane, zdaje się, poczucie własnej w tych kwestiach wyższości i ekskluzywności. O tym właśnie zdaje się mówić papież Franciszek wskazując klerykalizm jako jedno z głównych źródeł zła, jakie toczy całe środowisko kościelne, dając jak najgorsze świadectwo o tym, czym jest wiara i religia chrześcijańska. Bo przecież wizerunek, to tak naprawdę apostolski wymiar Kościoła, najbardziej przecież istotna funkcja tego tworu, ale na pierwszy już rzut oka widać, że nie tylko nie spełnia ona swojego zadania, ale wręcz tworzy coś zupełnie odwrotnego. Odstręcza, zniesmacza i obrzydza. 

Ks.Tomas Halik pisał bardzo pięknie o osobistym doświadczeniu Wielkiego Piątku, tak ważnego w katolickiej teologii. W życiu prywatnym, jak wskazuje, to momenty utraty wiary, ciemna noc ducha, kiedy wydaje się już, że Boga nie ma,  że rzeczywiście umarł. Jak ważne to doświadczenie w kontekście wiary i eschatologii mówi dogmatyka. Kerygmat głosi, że jest w tym nadzieja, konstytuująca chrześcijańskiego ducha. Ostatnie wydarzenia zdecydowanie wielu osobom, nie tylko wierzącym, jawi się właśnie jako Wielki Piątek Kościoła Katolickiego. To też jednak szansa na odrodzenie, na zmiany, na nowe życie. Jak sprawić, żeby nie powtarzać dawnych błędów?

Wiara osobista, doświadczenie wspólnoty, antyklerykalizm. (?)

Idzie środkiem ulicy. Tak idzie, że każdy może, a jeżeli może to przecież musi go zobaczyć. A nie jest czysty, brudny jest, i nie dość piękny ale i nie brzydki. Nie tak przynajmniej jak brzydki potrafi być brzydki człowiek. Idzie, a oni patrzą na niego. A on widzi ich. Ale nie dostrzegają tego brudu, tego niepiękna i tej niebrzydoty, a przecież ją widzą. I on to o sobie wie, a jakby jednak wcale nie.

Po prostu.

Tak po prostu.

On jest, a oni patrzą. A jest wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny i wojsko przed kościołem, a potem już w kościele. Bo to też święto wojska. Zawsze się boję jak widzę wojsko w kościele.