ROK 1974

14 kwietnia 1974 roku o godzinie 9:27 wyjrzałem przez okno mojego domu i zobaczyłem świat znacznie bardziej szary i nieciekawy niż zwykle. Było to bardzo dziwne, zważywszy na to, iż urodziłem się ponad 6 lat później. A jednak wszystko wskazywało na to, że moja świadomość adekwatnie odbiera rzeczywistość i jest tak, jak mi się zdaje. Postanowiłem zweryfikować ten pogląd.

Telewizor!

Włączyłem odbiornik, na pewno tam podadzą jakieś bieżące informacje…

Kurwa! Nie ma TVN-u! Nie ma POLSAT-u! Jeden kanał (fakt, że nowocześnie czarno-biały,ale jednak) nie da mi pewności, jaką gwarantuje medialny pluralizm (jeżeli wszyscy mówią to samo – jest to oczywisty fałsz, natomiast w przypadku kakofonii wielogłosu – tam należy doszukiwać się źdźbła faktu). Inteligencja pozwoliła mi nie tracić czasu na poszukiwanie komputera połączonego z internetem, wyszedłem zatem na zewnątrz, aby w najbliższym kiosku zakupić kilka prasowych tytułów, dzięki którym miałem nadzieję zadośćuczynić własnym wątpliwościom.

Kilkadziesiąt dosłownie metrów przeszedłszy, zorientowałem się jednak, że nie wziąłem portfela, a w tej sytuacji, bez względu na datę, nigdzie niczego nie kupię. Zawróciłem więc aby własnego rozkojarzenia wynik odmienić, a tu kolejna niespodzianka oczom moim się ukazała. Domu mojego już nie było. Faktycznie nie było tam już niczego. Mogłem więc teraz podążać tylko w jedną stronę, bo za sobą, jak się okazało, niczego nie zostawiłem.

Szedłem więc przed siebie dni parę, nie poznając zupełnie świata i coraz bardziej pogrążając się w niepewności. Spacerując tak sobie coraz wolniej i wolniej, zauważyłem nagle przy drodze małego żółwika. Był tak malutki, jak główeczka od szpilki, a mimo to go zobaczyłem. Przeszła mi wtedy przez głowę myśl, że może ja też po prostu trochę zmalałem.

-Co tu się dzieje, żółwiku? – zapytałem.

-Ty też to widzisz? – odparł żółwik. – Ten świat jest jakiś popierdolony!

Szczerze go na te słowa polubiłem, usiadłem obok i czas jakiś spędziliśmy obok siebie, frasując się wspólnie i nawzajemnie. W końcu jednak zgłodniałem, zjadłem żółwika i dalej powędrowałem w świat szukać sensu życia.

Taksówkarz i koza.

Żył sobie spokojnie pewien taksówkarz sympatyczny, co to z sercem na dłoni do ludzi wychodził, pracą nie gardził, a to i czasem za kurs nie brał, kiedy w potrzebie człowieka dojrzał. Ale jedną osobliwą dość zasadę wyznawał, co to cieniem się na nieposzlakowanej opinii jego kładła, a mianowicie taką, że za nic w świecie kozy do taksówki by nie wpuścił. Dziwili się temu inni kierowcy, no bo kto to widział kozę po mieście podróżującą, i to w dodatku za pieniądze, a nawet śmiali się po cichu z takich wydumanych zmartwień; on jednakowoż za każdym zamknięciem drzwi wzrok badawczy w kierunku klientów wymierzał, sprawdzając, czy żadnych cech animalnych upodabniających do rodziny Capra nie wykazywali.

I tak jeździł oglądajac się co jakiś czas za siebie, pobłażliwie traktowany przez świadomych niegroźnego dziwactwa znajomych, aż życie, jak to życie, zażartować sobie z sympatycznego taksówkarza postanowiło, kiedy to na tylnym siedzeniu ni stąd ni zowąd pojawiła się ona – saaneńska, biała kozica – i mimo głupawego dość oblicza w te słowa się odezwała:

-Dzień dobry, szanownemu Panu, poproszę na dworzec wschodni, kolejowy dworzec dla uściślenia dodajmy, przepiękny dzień dziś mamy, nieprawdaż?

Pobladł kierowca momentalnie, z wrażenia paraliż całkowity go dopadł, no bo jak to? Koza w jego taksówce?!!! I to gadająca?!!! I to taka kulturalna i sympatyczna?!!! W głowie to się mu nie mieściło, ale fakt faktem: siedzi tu i na kurs czeka. Niezrażona zaś brakiem reakcji niecodzienna podróżniczka widząc zakłopotanie i frasunek wielki na twarzy Taksówkarza zapytała:

-Czy to problem dla Pana, że jestem kozą? Wie Pan, nie wszystkie kozy są takie same…Jak się już zapewne zdołał Szanowny Pan sam przekonać.

-Oczywiście, oczywiście… – zdołał wydusić z siebie zupełnie zbity z tropu kierowca, wrzucił bieg i ruszył z miejsca.

-Proszę taksometr włączyć, oczywiście mam pieniądze na pańską usługę, proszę się nie martwić.

-Oczywiście, oczywiście – odparł zestresowany i trzęsącą się ręką właściwy przycisk nadusił. Z każdym jednak przejechanym kilometrem uspokajał się, bo lubił swoją pracę i dobrze ją wykonywał, co go w radosny nastrój zawsze wprowadzało, a że uczciwy był i prawdomówny, do kozy się zwrócił:

-Powiem szczerze, że miałem taką zasadę, iż nie wpuszczam takich zwierząt do mojej taksówki, jakkolwiek widzę teraz…

Zdania skończyć jednak nie zdołał, bo rozsierdzona stereotypowym podejściem biednego taksówkarza, racicę w skroń mu wbiła tak, że czaszka na pół się rozłupała, a wylewający się mózg wychłeptała, wnętrzności wyżarła i w świat dalej poszła.

-Jedna gadająca koza i tyle warte te wasze zasady!

A była to koza wyklęta ze swojego społeczeństwa, jako że za dużo gadała i że w ogóle.

Patrzę w lustro.

Patrzę w lustro.

Widzę trupa.

Blady, ale czysty, wykąpany. Ręce złożone, w dłoniach różaniec i obrazek ze św. Jerzym (cholera, wolałbym archanioła Michała). Garnitur, lakierki, gromnica. Wokół nikogo. W sumie dla mnie różnica żadna, ale jednak kogoś bym się spodziewał, choćby żony (a może też nie żyje?), dzieci (nie mam przecież dzieci), czy psa (nie wiem co z tym kundlem, pewnie poszedł żebrać gdzieś o żarcie). Myślałem, że mniej się będę tym po śmierci przejmował. A jednak. Człowiek to zagadka.

Patrzę w lustro.

Widzę trupa.

A jednak myślę. Myślę, więc jestem. Dopiero teraz dosięgnęła mnie głębia tego stwierdzenia w całej swojej złożoności, ze wszelkimi jego zwodniczymi implikacjami. Być albo nie być. To już nie jest pytanie, a smutna i lekko przerażająca konieczność. Poruszyć niczym nie mogę, jeno gapić się w swoje ponure oblicze. Przynajmniej nogi nie bolą. Zawsze sądziłem, że życie jest ciężkie, ale okazuje się jednak jak to nie mniej znojne potrafi być nie-życie. A gdyby tak przestać myśleć, dać sobie już spokój z tym wszystkim?

Nie myśleć…

Nie myśleć…

Nie myśleć…

Kurczę, nie łatwo, oj, nie łatwo.

Patrzę w lustro.

Widzę trupa.

Wypłynął człowiek w morze. Delikatne fale muskały pokład łodzi a wschodzące słońce pieściły ogorzałą twarz Zmęczonego Życiem. Gdy dotarł już dostatecznie daleko zarzucił kotwicę, wyrzucił za burtę zdjęte uprzednio z siebie ubranie, położył się i umierał. A pogoda tak piękna przy tym była i powietrze tak czyste, że zapragnął z całego serca powtórnie umrzeć, a być może nawet i kilkakrotnie smakować te chwile. Ale co zrobić, gdy już kotwica zarzucona, a ubrania za burtę wyrzucone? Zasromał się wielce człowiek, aż tu nagle na lewą burtę złota rybka wskoczyła i w te słowa się odezwała:
-Gdybyś mnie złowił, człowieku, trzy twe życzenia spełnić bym mogła, ale widzę, żeś zasromany wielce, to może jedno choć zaproponuję zanim z powrotem do morza wskoczę.
Uradowany wielce takim darem od losu umierający rzekł do niej:
-Z nieba mi spadłaś, złota rybko. Wyrzuciłem ja ubrania w toń morską, a chciałbym tak umierać częściej, nie tylko dziś. Gdybyś zatem mogła zwrócić mi to odzienie, cożem w morze przed chwilą cisnął, zobowiązany byłbym wielce.
-Hola, hola, człowieku! Toć raz się przecie umiera!
– Raz się żyje! – zripostował zirytowany człowiek. – Umierać można tyle, ile się chce.
-Goń się! – rzuciła rybka nie znajdując celniejszej riposty na aroganckie inklinacje pseudofilozofii umierającego i skoczyła do morza.
Nie na żarty urażony skoczył człowiek do wody i niewiele myśląc pognał za złotą rybką w morskie otchłanie. Płynął tak i płynął, aż mu sił i powietrza zbrakło, kiedy nagle dojrzał swoją zgubę, o którą tak niedawną towarzyszkę prosił, ale nic już pomyśleć nawet nie zdążył.